Nie da się być w relacji z kimś, kto uważa cię za kogoś
gorszego, głupszego, mającego mniejsze prawa niż on sam. W relacji działa
bardzo prosta zasada – zasady, które stosujesz względem innych, mogą być
zastosowane względem Ciebie. Więc jeżeli dajesz sobie prawo do oczekiwania
względem siebie lojalności, to ktoś ma prawo oczekiwać lojalności od Ciebie.
Jeżeli zaś w relacji panuje chociażby u jednej osoby, która w relacji pozostaje
przekonanie, że zasady obowiązują tylko w jedną stronę… no to mamy klapę, nic z
tej relacji nie będzie, na dłuższą metę wysypie się ona jak piasek z
przysłowiowego worka Jasia, który to worek z piaskiem niósł przez wieś.
Wchodząc głębiej… żadna dusza tego nie zdzierży. Dobrowolnie
nikt się na to nie zgodzi. Czasami godzimy się na taki wzór/ program relacji,
bo jesteśmy uwikłani, bo mamy zbyt mało pewności siebie, zbyt mało szacunku do
samego siebie, zbyt mało przekonania, że jesteśmy coś warci. W takiej sytuacji
partner „krwiopijca”, „kanalia” jest nam po prostu potrzebny, aby pokazać nam
samym, jak zdeformowane mamy kody. Bez takiego wspaniałego lustra, jakim jest
partner, którego nazwiemy sobie tutaj „kanalią” nie moglibyśmy wyjść z programów/kodów,
które prowadzą nas powoli, i sukcesywnie do samo destrukcji. Ostatecznie
należałoby z poziomu głębszego zrozumienia takiemu partnerowi podziękować, co
wcale nie oznacza, że należy z nim być do grobowej deski. Należy wyłącznie
popatrzeć na niego jak na coś, co do nas mówi. A mówi, gwarantuje Wam i to
całkiem sporo, i nie przestanie gadać do póki do naszych częstokroć tępych głów
nie dotrze jego przekaz informacyjny. A co ma dotrzeć Panie Czarko? – zapyta pewnie
jeden z jedną a może i drugi z drugą. Mam męża totalnego sukurwysyna, który pije,
bije, i jeszcze zdradza. Ano, co ma dotrzeć? Ma dotrzeć, że to JA SAMA/ SAM go
sobie wybrałam/ wybrałem. I do póki szanowna Pani, Panie, nie weźmiesz za ten
wybór odpowiedzialności, to chuj w bombki strzelił, nic się nie zmieni. Możesz ewentualnie
trafić na znachorów za dychę, którzy będą Cię oczyszczać od negatywnej energii,
ale jak znam życie to nic to, nie zmieni, bo za tydzień będziesz tak samo
zajebany błotem, energetycznym syfem, tydzień temu, z tą różnicą, że portfel
jakby lżejszy. I klops… Życie nie chce, abyś był ofiarą, życie, dusza, duch
chce, abyś współtworzył razem z nim. Życie, Ziemia, Kosmos nie potrzebuje
przedszkolaków, którzy chcą udawać, że nie widzą swoich czynów, i nie mają nic wspólnego
z całym szambem tego świata. W zarządzaniu jest takie powiedzenie – SUKCES ma
wielu OJCÓW, a porażka jest SIEROTĄ. Sorry Wiechu to nie są czasy na rżnięcie
ofiary, to są czasy sprawców, sprawców w sensie twórców, a niezmiennym
elementem aktu tworzenia, jest odpowiedzialność za stworzenie. Bez wzięcia
odpowiedzialności za samego siebie nie da się pójść do przodu. Da się jedynie
fałszywie oświecić, i przebywać za życia w świecie różowych słoników
pierdzących bezinteresowną miłością. Z przodu światło… wielce oświeceni, a z
tyłu aż dymi się od smoły.
Za pomocą metody ustawień systemowych można by szukać
przodka, który niósł na swoich plecach podobne programy/ wzory na relacje. Można
by było zadać sobie tutaj pytanie-kto miał podobne doświadczenia? Kto tkwił w
relacji, w której nie był szanowany, widziany? I po zadaniu tych pytań,
zazwyczaj wewnętrznym okiem można zauważyć jakąś konkretną osobę. Być może
jakąś babcię, czy jakiegoś dziadka, albo i dalej… czasami zobaczymy, kogoś, kogo
na własne oczy nie mieliśmy okazji poznać, ale podświadomość jest jak dziecko.
Poproś ją, o jaśniejszy obraz, który pokaże Ci, o kogo chodzi. Czasami już to
uświadomienie dużo daje, i pozwala popatrzeć z dystansem, na to czego doświadczamy
w naszej relacji, bo przecież pomimo tego, że kody/programy zostały wgrane w
system na poziomie pradziadka, to nie jest na dzień dzisiejszy pradziadka odpowiedzialność,
że to MY tkwimy w tej, a nie innej relacji, która szczęścia nam do jasnej
cholery nie daje.
Czasami, gdy mamy do czynienia z taką sytuacją obarczamy
winą „partnera”, robiąc z siebie ofiarę, a z niego / niej sprawcę, ale to też
jest droga donikąd. Bo pytaniem zasadniczym jest tutaj pytanie do samego
siebie! Mianowicie, co ja mam w sobie, że jestem z taką osobą, i błędem byłoby
tutaj przekonywać się na siłę za pomocą np. afirmacji, ze jestem zajebisty, bo
nie jestem! Skoro tkwię w takiej relacji, i nie potrafię z niej wyjść, bez obarczania
winą i odpowiedzialnością za swój chujowy związek – drugiej osoby. Znaczy
powiem inaczej… MOŻNA, można rżnąc ofiarę, można rżnąć kata, można się bawić w
ten cały bajzel, na temat którego napisano mnóstwo poczytnych książek – np. W
co grają ludzie – Erick Berne, ale to nie prowadzi do wyjścia z labiryntu
popieprzonych relacji, które są bardziej destrukcyjne, niż budujące. Destrukcyjne,
bo przesączone ślepą miłością, która prowadzi do śmierci. Bo przesączone ślepą
miłością, która nie szanuje porządków, ślepą miłością, która w wierności sumieniu
każe powtarzać, to wszystko co trudne. Tak, jakby to mogło cokolwiek zmienić,
jakby powtarzanie tego schematu, miało przywrócić szacunek, którego była pozbawiona
relacja babci i dziadka. To trochę tak, jakby dusza utknęła w ślepej uliczce.
To trochę tak, jakby minęło casami 50, czasami 120 lat, a dusza wciąż wzięta w
ruch ślepej miłości, i tkwiąca przy tej ofierze, bądź przy tym sprawcy…
nieświadomie. Tak jakby nie dotarła do 2018 roku. Takie powielanie schematu
skutkuje przekazywaniem dzieciom podobnych schematów na relacje… i potem dzieci
będą miały tak samo zakręcone relacje ze swoimi partnerami, i zanim dojdą i
połapią, się o co w tym chodzi, to będą miały na karku koło 30 – stego któregoś
roku życia.
Nie da się być w dobrowolnej relacji z kimś, kto uważa, że
zawsze ma rację. Nikt tego nie wytrzyma – dobrowolnie. Jeśli Twój partner
uważa, że zawsze ma rację – nie jest Twoim partnerem. Kim więc jest, ktoś komu
wydaje się, że zawsze ma rację? Zazwyczaj po prostu wyszczekaną osobą, której
wydaje się, że On jedyny, Ona jedyna ma prawo do uzewnętrzniania swojego
zdania, a wszyscy którzy się sprzeciwiają, lub mają inny pogląd na jedyną słuszną
rację, są w błędzie, i trzeba ich naprostować na właściwą drogę. I nie chodzi
tu o rację w sensie prawdy obiektywnej, bo przecież każdy może mieć swój punkt
widzenia, chodzi tutaj tak naprawdę o poczucie MOCY względem drugiego, o
poczucie kontroli, i władzę. A władza, kontrola i poczucie mocy nad drugim, nie
ma nic wspólnego z miłością. Bert Hellinger napisał kiedyś, że tam, gdzie
zaczyna się kontrola, tam kończy się miłość. Miłość, to zgoda na drugiego,
takim jaki jest, ale zgoda na drugiego, takiego jakim on jest, nie oznacza
zgody na to, że ten drugi może mnie ciągnąć za włosy, pluć na mnie, obrzucać
mnie gównem, a ja ze względu na to, że jestem zajebiście rozwinięty duchowo, to
nic z tym kurwa na złość samemu sobie nie zrobię, tylko będę stał jak ciołek,
przyglądał się temu, i napierdalał mantry, z różowymi słoniami w roli głównej.
Nie kurwa. Właśnie ze względu na to, że jesteś świadomym człowiekiem, to
powinieneś czym prędzej coś z tym zrobić. Rozpakować program, który Cię
dotyczy. Nadpisać w nim brakujące linijki, i zobaczyć co stanie się z partnerem.
Może być tak, że On/ Ona się zmieni. A może być tak, że spotęguje swoje
zachowania. I w takich sytuacjach jest miejsce na rozdroże. Czasami razem,
czasami dalej już osobno. A czasami przez chwilę osobno, a potem razem – życie,
nie przewidzisz.
W poczuciu mocy, i kontroli chodzi też oczywiście o energię
ofiary. Osoba, która poddaje się w pewnym sensie swojemu oprawcy zasila go.
Oddaje mu swoją energię, upuszcza ją dla swojego oprawcy. Obrazy wewnętrzne
oprawcy mają wtedy większą moc, i większą szansę na zmaterializowanie się, w
jakimś mikro systemie, tudzież układzie wzajemnych relacji. Z kimś takim nie da
się żyć - oczywiście dobrowolnie - bo w zniewoleniu da się to osiągnąć(przynajmniej
czasowo), i my jako rasa ludzka mamy to przećwiczone, i przerobione w kanonie
swoich doświadczeń. Przecież jeńcy wojenni, więźniowie obozów koncentracyjnych
zasilali swoją energią przekonanie Niemców, że są rasą Panów. Ciekawe, że nazistowski
obraz o swojej wyjątkowości, jako rasie Panów, tak trudny w konsekwencjach był
dla Żydów, którzy są wewnętrznie przekonani, że są narodem wybranym.
Tkwienie w relacji, gdzie jedna ze stron uważa swoją
rodzinę, swój klan pochodzenia za lepszy, swoje dzieci za lepsze, jest
autodestrukcyjne dla osoby, która – nazwijmy to tutaj umownie – „gorsza” jest.
To tak, jakby ktoś tkwił w danym systemie, bo miał przekonanie, że jego system,
jego rodzina, jego klan nie ma prawa żyć, nie ma prawa istnieć. To częstokroć
może być związane z jakąś wielką winą, z jakimś wielkim można by rzec, grzechem
pierworodnym systemu. Tak, jakby ktoś wewnątrz duszy niósł głęboką pokutę, za
to że jest, za to że oddycha, za to że żyje, tak jakby niósł pokutę za WIELU. Taka
wina ocalałych. Ma to miejsce często w sytuacjach, w których na przykład ktoś
uciekł z palącego się domu, i jako jedyny przeżył. Reszta zginęła.
Może to mieć miejsce, w sytuacji, gdy na przykład dziadek,
albo babcia uciekła z transportu do obozu, a całe pozostałe 20 wagonów pełnych ludzi
pojechało mówiąc wprost, do gazu. Ma to w sobie coś ze skryptu KAT i OFIARA.
Tak jakbyśmy sami sobie szukali partnera, który będzie naszym katem. Bo czymże
jest tkwienie w relacji z kimś, kto ma Cię za kogoś, lub coś, co ma mniej praw
niż ON sam? Tkwienie w relacji z kimś, kto nie daje Ci prawa to wyrażania się
psychicznie, emocjonalnie, fizycznie w takiej formie, w jakiej potrzebujesz się
wyrazić? To potrzeba bycia w relacji ze swoim nadzorcą. To tkwienie w relacji,
z kimś kto czuje, że ma więcej prawa do bycia, istnienia, funkcjonowania,
wyrażania się. To tak, jakby w relacji powielał się wzorzec Narodu Wybranego i
Narodu, czy też systemu NIEWYBRANEGO, żeby nie było tak górnolotnie, to po
prostu powielenie schematu Ja Lepszy, Ty Gorszy.
Mirek Piotr Czarko Wasiutycz
O Autorze
Nazywam się Mirosław Piotr Czarko-Wasiutycz. Urodziłem się w 1978 r. we Wrocławiu. Studiowałem Psychologię Zarządzania, i Marketing. Przez 12 lat pracowałem w mniejszych i większych firmach, a także korporacjach. Pełniłem funkcje kierownicze, dyrektorskie, ale najbardziej przypadło mi do gustu stanowisko trenera, coacha, mentora - w tym wymiarze realizuję się zawodowo. Pracuję z biznesem, i klientami indywidualnymi. Biznes wspieram szkoląc ze sprzedaży, obsługi klienta, coachingu, zarządzania, komunikacji. Przy pracy z klientem indywidualnym stosuje techniki coachingowe, i metodę Ustawień Systemowych Berta Hellingera - takie połączenie narzędzi i technik przynosi mi i moim klientom bardzo dobre efekty. Uczestniczyłem w ponad 50 warsztatach rozwoju osobistego, szkoląc się u różnych mądrych ludzi. Mam na swoim koncie ponad 4500 spotkań coachingowych, i ponad 2000 godzin spędzonych na sali szkoleniowej. Z Ustawieniami Systemowymi spotkałem się w 2005 r. Od tamtego czasu moje życie uległo olbrzymiej transformacji. Dzisiaj, po 12 latach pracy z sobą samym pomagam między innymi mężczyznom dotrzeć do ich wewnętrznej męskiej siły, którą mogą znaleźć przy swoim ojcu. Czerpiąc siłę ze zdrowych męskich korzeni pozwalam im wyciągnąć na światło dzienne, ten potencjał, który zawsze w nich drzemał, tylko czasami był przykryty kurzem zamierzchłych czasów. Kobietom pomagam dotrzeć do ich ojca, a potem powrócić w ramiona matki, do tego co żeńskie. Prywatnie jestem mężem i ojcem - trójki wspaniałych dzieciaków - Aleksandra, Juli Antoniny, i Emilli Zofii.
Klientów indywidualnych przyjmuję w Kątach Wrocławskich, lub na sesjach via Skype. Na ternie Polski i za granicami kraju prowadzę również warsztaty Ustawień Systemowych. Jeżeli chcesz się umówić zapraszam Cię do kontaktu.
mirekczarko@gmail.com
T. +48 781 896 147
